trèène:

am wasser bboue.

es wort hät sich tüüf i ëim iignischtet: «en bueb brüelet doch nööd». wënn der öppis wee tuet, dänn wurgsch es abe. nur këi gfüül zëige. das gilt i de familie, das gilt uf em pauseplatz und das gilt uf de straaß. brüelen isch öppis für d mëitli.

nöd imer isch das soo gsii. s hät ziite ggèè, i früenere jarhunderte, da händ d mënschen, au d mane, ires augewasser eener chöne flüüße laa und händ s nöd e so chrampfhaft müese zrugg hebe. i de griechischen antiike isch es ganz normaal gsii, dass d mane bbrüelet händ. «en bueb brüelet doch nööd», das isch en verhängnisvole satz. en satz für i d mottechischte. (händ si gwüsst, dass bi öis und wëltwiit drüü maal mee mane in freitood gönd als fraue? wëge waas ëcht?) ich sëlber ha lang bbruucht, bis ich trèène ha chöne zuelaa; bis mir die woolig würkig vom augewasser bewusst worden isch. am schönschten isch es, wëmer cha brüele, wil mer grüert isch. ich kënnen e stell im ‘sinngedicht’ vom gottfrid chëler, die chan ich uufschlaa und lëse und d augen überflüüßed mer. ich verraate si nöd, die stell, die ghöört mir elëi.

es git na anderi stellen i anderne büecher und es passiert mer mee weder früener, dass i nœch a s wasser z staa chume. und ich ha gleert, dass i mi nüme degëge mues weere. letschti isch am raadio es musikstuck cho, e bekannti aarie vom mozart, aber mit ere stimm gsunge, mit ere wèrmi wo mer nöd cha beschriibe, da hät s mi grad übermannt.

en episoode us emene film, wo vil lüüt gsee händ, wett ich iez verzele: es gat um es detail i de ‘herbschtziitloose’. d stephanie glaser spilt deet d hauptperson, en alti frau, d mueter vom dorfpfarrer. si hät vor emene ziitli ire maa verloore und wett iez namaal öppis nöis aafangen im lëbe. si wett a irem bruef us de jugedziit aachnüpfe: nämli es gschäft mit dössu uuftue, also mit rëizwösch.

rundumen im dorf grooßes entsetze! sogaar iri beschte fründine dischtanziered sich. wo dänn aber d zlëidwèrchereie z krass wèrded; wo d nachberen ire z nacht hüenermischt is schaufëischter tüend und de pfarrer die boutique in ere nachtundnëbelakzioon ëifach uusruumt und d verchaufsobjëkt entsorget, da chömed ere di alte fründine z hilf. und dank em internet wird das gschäft uf zmaal en erfolg, d arbet wachst dene vier frauen über de chopf, und da händ s d idee, im altershëim en nèèkurs durezfüere, dass es e soo zu hëlferinen und hëlfer bim büeze chömed. si gönd also zum hëimlëiter und gönd en go frœge, ob s e sonen kurs dœrftid aabüüte. und iez chund ebe die stell, wo mich d rüerig übernoo hät. de scheff vom altershëim säit nöd: für daas hämer e këi kapazitèète. oder: ich glaube, das isch iez nöd opportuun. oder: mer wänd das dänn prüefe. er säit au nöd: dänn also guet, vo miir uus. nëi, er säit: «es wèèr is en eer.»

Alfred Vogel,
8.6.2018, 117. Jahrgang, Nr. 159.